Antyjaponizm

Antyjaponizm
Sam jestem japończykiem, a nie lubie Japonii
Informacje
Aliasy	Japofobia Nipponofobia
Rodzaj	Liberalna lewica Globaliści Anarchiści
Wpływy	Anarchizm Ojkofobia
Nurty	Teoria Ajnowska

Antyjaponizm to ideologia, podlegającym na nie lubieniu i hejtowaniu Japończyczny

Historia

TBA

W Polsce

W Polsce była kontrowersja napoju "Japonia", produkowaną przez Hortex. A dokładnie chodziło o opakowanie z symbolem Imperialnej Japonii, które było źle odbierane przez polskich koreańczyków (Jo Joonghee, studentkę polonistyki w Koreii Południowej i Kasjana Nowakowskiego, studenta koreanistyki w Polsce). Przez to Hortex musiał wycofać ten napój.

W Korei

Koreańczycy zaczęli nie lubić Japonii od czasu najazdu piratów japońskich (Wakō) w czasach 1592-1596, ponieważ koreańczykom ucięto ponad 20 tysięcy nosów i uszów, które sprowadzili do Japonii, aby zrobić grobowce z nosami jako trofea wojenne. Po najazdach na rozkaz Hideyoshiego porwano koreańskich garncarzy i rzemieślników, żeby zasilić japońską kulturę. Koreańczycy tworzyli tam ceramikę, takie jak wyroby Satsuma, Arita i Hagi.

Zaangażowanie Japonii w Półwysep Koreański rozpoczęło się wraz z podpisaniem traktatu Ganghwa w 1876 roku. W 1882 roku rozpoczął się zamach w Gaspin, powodując w latach 1894-1895 pierwszą wojnę chińsko-japońską. W tym samym roku co zakończyła się pierwsza wojna chińsko-japońska zabito cesarzową Koreii Myeongseong z rąk japońskich agentów. W 1897 roku utworzono Imperium Koreańskie ze starego Joseonu. W 1904-1905 była wojna rosyjsko-japońska, którą japończycy też wygrali. W 1905 popisano umowę Taft-Katsura, oraz Traktat w Eulsa, usuwający prawa dyplomatyczne Korei na rzecz Japonii, gdzie po pięciu latach Korea została zanektowana (te traktaty zostały zniesione w traktacie o stosunkach dyplomatycznych między Japonią, a Koreą w 1965 roku). Od tamtego momentu Korea była pod okupacją Japonii w latach 1910-1945. 1 marca 1919 roku rozpoczęły się protesty przeciwko władzy Japońskiej, w których uczestniczyło 2 miliony koreańczyków, co jest uznane za Ruch 1 Marca. Deklaracja Niepodległości, wzorowana na tej amerykańskiej, została odczytana przez nauczycieli i przywódców obywatelskich w dziesiątkach tysięcy wiosek w całej Korei: „Dzisiaj jest ogłoszenie deklaracji niepodległości Korei. W całej Korei będą pokojowe demonstracje, które otrzymamy pokojową pomoc prezydenta Wilsona, oraz wielkich mocarstw w Wersalu, a Korea stanie się wolnym narodem”. Japonia stłumiła ruch niepodległościowy Korei. Z uczestnikami Ruchu 1 Marca zostali wysłani do pobliskiego kościoła, tam gdzie póżniej został spalony. Oficjalnie liczba ofiar wyniosła 553 zabitych, 1409 rannych i 12 522 aresztowanych, ale według koreańczyków były znacznie wyższe: ponad 7500 zabitych, około 15 000 rannych i 45 000 aresztowanych.

W Stanach Zjednoczonych

Amerykańska propaganda antyjapońska

Amerykanie zaczęli nielubieć Japonii dopiero wcześniej, gdy rozpoczęła się druga wojna światowa. Rasowe uprzedzenia wobec azjatyckich imigrantów zaczęły narastać wkrótce po tym, jak chińscy robotnicy zaczęli przybywać do kraju w połowie XIX wieku i nadały ton oporowi, z jakim Japończycy musieliby się zmierzyć w nadchodzących dziesięcioleciach. Chociaż Chińczycy byli początkowo silnie rekrutowani w przemyśle górniczym i kolejowym, rasa białych w zachodnich stanach i terytoriach zaczęli postrzegać imigrantów jako źródło konkurencji ekonomicznej i zagrożenie dla „czystości” rasowej w miarę wzrostu ich populacji. Sieć antychińskich grup (z których wiele odrodzi się w ruchu antyjapońskim) pracowała nad uchwaleniem praw, które ograniczały dostęp azjatyckich imigrantów do prawnej i ekonomicznej równości z białymi. Najważniejszym z tych dyskryminujących rasę przepisów było wyłączenie Azjatów z praw obywatelskich. Ustawa o naturalizacji z 1870 r. zrewidowała poprzednie prawo, zgodnie z którym tylko biali imigranci mogli zostać obywatelami USA, aby rozszerzyć uprawnienia na osoby pochodzenia afrykańskiego (póżniej afroamerykańskiego). Wyznaczając Azjatów jako stałych cudzoziemców, prawo zabraniało im głosowania i zasiadania w ławach przysięgłych, co w połączeniu z przepisami uniemożliwiającymi osobom kolorowym zeznawanie przeciwko białym w sądzie, praktycznie uniemożliwiło Amerykanom pochodzenia azjatyckiego udział w prawnych i politycznych działaniach kraju. Istotne były również przepisy dotyczące gruntów obcych, które opierały się na zakodowanym języku zabraniającym „obcym niekwalifikującym się do obywatelstwa” posiadania ziemi lub nieruchomości, a w niektórych przypadkach nawet zawarcia tymczasowej dzierżawy, aby zniechęcić azjatyckich imigrantów do zakładania domów i przedsiębiorstw w ponad kilkanaście stanów. Prawa te były bardzo szkodliwe dla nowo przybyłych imigrantów, ponieważ wielu z nich było rolnikami i nie miało innego wyboru, jak zostać robotnikami migrującymi. Po chińskiej ustawie o wykroczeniu granicznym z 1882 roku zabroniło imigrować się z Chin, amerykańscy rekruterzy siły roboczej zaczęli atakować japońskich robotników, powodując szybki wzrost japońskiej populacji kraju, co z kolei spowodowało ruch w celu zmniejszenia ich liczby i ograniczenia ich władzy gospodarczej i politycznej. Niektórzy przytaczają, że utworzenie Azjatyckiej Ligi Wykluczenia zapoczątkowało ruch antyjapoński w Kalifornii, gdzie wraz z populacją japońsko-amerykańską skupiały się ruchy wykluczenia. Ich wysiłki koncentrowały się na zakończeniu japońskiej imigracji i, podobnie jak w przypadku poprzedniego ruchu antychińskiego, grupy natywistyczne, takie jak Asiatic Exclusion League, lobbowały, aby ograniczyć i ostatecznie, wraz z ustawą o imigracji z 1924 roku, oraz zakazać Japończykom i innym mieszkańcom Azji Wschodniej wjazdu do Stanów Zjednoczonych.

Na początku 20 wieku rasizm antyjapoński oraz strach przed Żółtym Niebezpieczeństwem stały się w Kalifornii coraz bardziej ksenofobiczne po zwycięstwie Japonii nad Imperium Rosyjskim w wojnie rosyjsko-japońskiej. 11 października 1906 r. komisja oświatowa w San Francisco w Kalifornii podpisała rozporządzenie, na mocy którego dzieci pochodzenia japońskiego musiałyby uczęszczać do oddzielnych szkół, w których odbywały się segregacje rasowe. W tym czasie japońscy imigranci stanowili około 1% populacji Kalifornii, którzy wiele z nich zostało objętych traktatem z 1894 r., który zapewniał wolną imigrację z Japonii. Japońska inwazja na Chiny w 1931 r., oraz aneksja Mandżurii zostały ostro skrytykowane w USA. Ponadto wysiłki obywateli oburzonych japońskimi okrucieństwami, takimi jak masakra w Nanjing, doprowadziły do ​​apeli o amerykańską interwencję gospodarczą, aby zachęcić Japonię do opuszczenia Chin; wezwania te odegrały rolę w kształtowaniu amerykańskiej polityki zagranicznej. Coraz więcej niekorzystnych doniesień o japońskich działaniach docierało do rządu amerykańskiego, w trosce o bezpieczeństwo chińskiej ludności i w trosce o bezpieczeństwo amerykańskich interesów na Pacyfiku nałożono na Japonię embarga na ropę naftową i inne towary. Co więcej, europejsko-amerykańska populacja stała się zdecydowanie prochińska i zdecydowanie antyjapońska, czego przykładem była oddolna kampania nakłaniająca kobiety do zaprzestania kupowania jedwabnych pończoch, ponieważ materiał ten pochodził z Japonii za pośrednictwem jej kolonii. Europejscy handlowcy szukali dostępu do chińskich rynków i zasobów. Chińscy Amerykanie ponownie byli zaniepokojeni, gdy około 150 000 mieszkańców miasta Taishan zmarło po śmierci głodowej w tym mieście przez japońską blokadę, ponieważ to miasto było w tym czasie ojczyzną większości chińskich amerykanów. Kiedy w 1937 roku wybuchła druga wojna chińsko-japońska, opinia zachodnich publicznie była zdecydowanie prochińska, a relacje naocznych świadków zachodnich dziennikarzy na temat okrucieństw popełnianych na chińskich cywilach dodatkowo wzmacniały nastroje antyjapońskie. Nastroje Afroamerykanów w tamtym czasie mogły być zupełnie inne niż w głównym nurcie, z organizacjami takimi jak Pacific Movement of the Eastern World (PMEW), który obiecywał równość i dystrybucję ziemi pod rządami Japonii.

Najgłębsza przyczyna nastrojów antyjapońskich poza Azją miała swój początek w ataku na Pearl Harbor, który popchnął Stany Zjednoczone do II wojny światowej. Amerykanów zjednoczył atak do walki z Cesarstwem Japonii i osią ( Rzeszą Niemiecką, oraz Królestwem Włoch). Bombardowanie Pearl Harbor przez Japonię na neutralne Stany Zjednoczone bez ostrzeżenia i śmierć prawie 2500 osób podczas trwających amerykańsko-japońskich negocjacji pokojowych zostało przedstawione amerykańskiej ludności jako zdrada, oraz barbarzyństwo. Po ataku w całym USA krążyło wiele pozarządowych „licencji na polowanie na japonię”. Magazyn Life opublikował również artykuł o tym, jak odróżnić Japończyka od Chińczyka po kształcie nosa i postury ciała. Okrucieństwa japońskie związane z wojskiem obejmowały mordowanie jeńców wojennych, wykorzystywanie jeńców jako niewolniczą siłę roboczą dla japońskiego przemysłu, Bataański Marsz Śmierci, ataki kamikaze na statki aliantów oraz okrucieństwa popełniane na Wyspie Wake i innych miejscach. Dziennik Guadalacanal, który został opublikowany w 1942 roku, pisał o relacjach amerykańskich żołnierzy, zbierających japońskie „złote zęby” lub części ciała, takie jak ręce czy uszy, aby zachować je jako trofea. Dziennik stał się niezwykle popularny w Stanach Zjednoczonych podczas II wojny światowej. Szacuje się, że od 112 000 do 120 000 japońskich migrantów i japońskich Amerykanów z Zachodniego Wybrzeża zostało internowanych niezależnie od ich stosunku do USA lub Japonii. Przetrzymywano je przez cały czas trwania wojny w głębi USA. Duża japońska populacja Hawajów nie została masowo przesiedlona, pomimo bliskości ważnych obszarów wojskowych. W sondażu opinii publicznej z 19 grudnia 1944 r. stwierdzono, że 13% amerykańskiej opinii publicznej opowiada się za eksterminacją wszystkich Japończyków, a także 50% amerykańskich żołnierzy. Dower sugeruje, że rasowa nienawiść do linii frontu w czasie wojny została przeniesiona na amerykańską opinię publiczną poprzez medialne przedstawienie Japończyków i propagandę. Atak na Pearl Harbor 7 grudnia 1941 r. pogrążył Stany Zjednoczone w stan wojenny i zaszczepił w umysłach Amerykanów przekonanie, że Japończycy są zdrajcy oraz barbarzyńscy. Histeria, która ogarnęła Zachodnie Wybrzeże w pierwszych miesiącach wojny, w połączeniu z długotrwałymi antyazjatyckimi uprzedzeniami, przygotowała grunt pod to, co miało nadejść. Zarządzenie 9066 upoważniło wojsko do wykluczenia każdej osoby z dowolnego obszaru kraju, gdzie bezpieczeństwo narodowe zostało uznane za zagrożenie. Dało wojsku szeroką władzę nad ludnością cywilną bez wprowadzenia stanu wojennego. Chociaż nakaz nie wymieniał żadnej konkretnej grupy ani nie zalecał zatrzymania, jego język sugerował, że każdy obywatel może zostać usunięty. W praktyce nakaz dotyczył prawie wyłącznie Amerykanów pochodzenia japońskiego, oraz obywateli Japonii, przy czym podobny los spotkał niewielu Amerykanów włoskich i niemieckich. Ostatecznie około 110 000 obywateli Japonii i Amerykanów pochodzenia japońskiego zostało internowanych w ośrodkach mieszkaniowych zwanych „War Relocation Camps”. Po niespodziewanym ataku na Pearl Harbor w Stanach Zjednoczonych pojawiło się wiele antyjapońskich akcesoriów i propagandy. Przykładem tego była tak zwana „licencja na polowanie na Japonię”, fałszywy oficjalny dokument, guzik lub medalion, który rzekomo upoważniał „otwarty sezon” do „polowania” na Japończyków, mimo że ponad ćwierć miliona Amerykanów w tym czasie były pochodzenia japońskiego. Niektórzy przypominali posiadaczom, że nie ma limitu liczby Japończyków, na których mogą polować lub łapać w pułapkę. Te „licencje” często określały Japończyków jako podludzi. Na przykład wiele „Licencji na polowanie na japończyków” przedstawiało Japończyków w zwierzęcy sposób. Edmund Russell pisze, że podczas gdy w Europie Amerykanie postrzegali siebie jako walczących z „wielkimi indywidualnymi potworami”, takimi jak Adolf Hitler, Benito Mussolini i Joseph Goebbels, Amerykanie często widzieli siebie walczących z „bezimienną masą robactwa”, w odniesieniu do Japonii. Russell przypisuje to oburzeniu Amerykanów w związku z bombardowaniem Pearl Harbor, bataańskimi marszami śmierci, zabijaniem amerykańskich jeńców wojennych w rękach cesarskich sił japońskich oraz rzekomą „nieludzką wytrwałością” wykazaną w odmowie sił imperialnych poddanie się. Samobójcze zamachy bombowe Kamikaze, według Johna Mortona Bluma, odegrały zasadniczą rolę w potwierdzeniu tego stereotypu „szalonego ducha wojennego” cesarskiej Japonii i bigoteryjnego obrazu, jaki zrodziłby on Japończyków jako całości. Autor John M. Curatola napisał, że antyjapońskie nastroje prawdopodobnie odegrały rolę w strategicznym bombardowaniu japońskich miast, które rozpoczęło się 9 i 10 marca 1945 r. niszczycielską operacją Meetinghouse zbombardowanie Tokio do 15 sierpnia 1945 r., wraz z kapitulacją Japonii. Sześćdziesiąt dziewięć miast w Japonii straciło znaczne obszary i setki tysięcy cywilów w wyniku bombardowań ogniowych i ataków nuklearnych bombowców B-29 Superfortress Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych w tym okresie.

Po drugiej wojnie światowej w latach 70. i 80. ubywające fortuny przemysłu ciężkiego w Stanach Zjednoczonych spowodowały zwolnienia i spowolnienie zatrudnienia, podobnie jak odpowiedniki w Japonii wkraczały na rynki amerykańskie. Nigdzie nie było to bardziej widoczne niż w przemyśle samochodowym, gdzie ówcześni ospali producenci samochodów z Wielkiej Trójki (General Motors, Ford i Chrysler) obserwowali, jak ich dawni klienci kupowali japońskie towary importowane od Hondy, Toyoty i Nissana, co było konsekwencją ropy z 1973 roku, jako kryzys. Antyjapońskie nastroje przejawiały się w sporadycznym publicznym niszczeniu japońskich samochodów, a także w morderstwie amerykanina Vincenta China w 1982 r., pobitego na śmierć, gdy mylono go z Japończykiem. W 1987 roku grupa amerykańskich kongresmenów rozbiła produkty Toshiby na Kapitolu. Wydarzenie było odtwarzane setki razy w japońskiej telewizji.

W Chinach

W Chinach jest najwyższy wskaźnik przeciwnego nastawienia do Japończyków. Pierwszym powód był w II wojnie japońsko-chińskiej, kiedy Japończycy zdobyli Mandżurię i wydarzył się mordowanie w Nankinie. Wówczas to zabito 7-16 mln cywilów. Również byli wykorzystani do testów biologicznych w Jednostce 731, a kobiety zmuszano do prostytucji w wojskowych burdelach.

Po II WŚ, Chiny odmówiły reparacji wojennych od Japonii. Japonia udzieliła wsparcia finansowego (ODA) w wysokości 3 bln jenów (30 mld USD). Według szacunków Japonia odpowiada za ponad 60 procent otrzymanej chińskiej pomocy ODA. Około 25 procent finansowania wszystkich chińskich projektów infrastrukturalnych w latach 1994-1998 — w tym dróg, linii kolejowych, systemów telekomunikacyjnych i portów — pochodziło z Japonii. Chińczycy się obawiali, że Stany Zjednoczone, Tajwan (zbuntowana prowincja) i Japonia zniszczą państwo.

13 marca 2007 r. Sąd Najwyższy w Tokio podtrzymał orzeczenie sądu niższej instancji i odrzucił roszczenia odszkodowawcze od czterech Chińczyków, którzy zostali ranni i jednego, którego krewny zmarł w wyniku narażenia na broń chemiczną porzuconą przez Cesarską Japonię w Chinach pod koniec wojny. Sędzia przewodniczący Hiromitsu Okita powiedział, że rząd japoński nie ponosi odpowiedzialności za śmierć lub obrażenia spowodowane bronią, mówiąc, że nie mógł przeprowadzić właściwego poszukiwania broni w innym kraju. Powodowie domagali się od rządu japońskiego łącznej kwoty 80 milionów jenów. Sąd stwierdził, że stan nie był zobowiązany do przeprowadzenia przeszukania ani wypłacenia odszkodowania „ponieważ nie można powiedzieć, że oskarżeni mogli zapobiec wynikowi” śmierci i obrażeń w tej sprawie, według Japan Times. W marcu 2007 roku japoński premier Shinzo Abe wywołał awanturę o „kobiety komfortu”. Grupa około 120 prawodawców z partii rządzącej Abe chciała, aby premier zrewidował oficjalne przeprosiny. Prawodawcy twierdzili, że nie ma dowodów na to, że japońskie wojsko było bezpośrednio zaangażowane w zmuszanie kobiet. Powiedzieli, że w przyszłym tygodniu przedstawią rządowi petycję domagającą się przeredagowania przeprosin, które uznali za plamę na honorze narodowym Japonii. Abe powiedział dziennikarzom w swoim tokijskim biurze, że podziela przekonanie, że nie ma bezpośredniego dowodu na zaangażowanie wojska, stwierdzając: „Faktem jest, że nie ma dowodów na istnienie przymusu”, powiedział według LA Times .

W Malezji

TBA

Symbolika

Flaga Antyjaponizmu

TBA

Sposób rysowania

TBA

Relacje

Pozytywne

• Plik:Antifuji.png Antyfujimorizm - Dobrze poradziliście, że wytępiliście tego Japończyka w Peru.
• Myśl Gonzalo - Pomagałeś też wytępić wraz z antyfujimoryzmem.
• Anarchizm - ZNISZCZ (Japońskie) PAŃSTWO!
• Anarchizm postkolonialny - ODDAĆ NASZE TERENY!
• Teokracja pogańska - Tradycje Ko-Shinto i Jomon? +1!
• Nacjonalizm chiński - Twoje państwo najbardziej nie lubi tego Japońca. To bardzo popieram.
• Myśl Czyngis Chana - Miałeś tak silne wojsko, że mogłeś zniszczyć Japonię. Niestety..... huragan.

Neutralne

• Anarchokomunizm - Podobny do mnie, ale bez komunizmu.
• Marksizm-Leninizm - Możemy współpracować ale nie dołączę do twojego kultu...
• Trockizm - I do twojego...
• Dżucze i Ilminizm - Obydwaj nienawidzicie Japonii ale jesteście w ch*j autorytarni i tradycyjni.
• Amerykanizm - Zbombardowałeś starą japonię, ale zrobiłeś z niego NOWĄ JAPONIĘ!!!!!

Wrogie

• Szowaizm - <Agresywne głębokie oddychanie>.
• Fujimorizm - Ty..... Sprawowałeś bardzo źle, w Peru.
• Państwowe Shintō - ZNISZCZYŁEŚ NASZE TRADYCJE Z NASZEGO KULTU!!!
• Monarchizm - Chciałbym cie zabić.
• Imperializm - PRAWDZIWE ZŁO!!!
• Alternatywa prawica i Nowa Prawica - Ci dwaj debile, kochają się w Animowanej Japońskiej Kobiecie? Dlaczego?
• Nacjonalizm japoński - Ja nienawidze japonii, choć jestem japończykiem.

Źródła

Wikipedia

• Antyjaponizm (en)
• Japofobia (en)
  • Antyjaponizm w Koreii (en)
  • Antyjaponizm w Chinach (en)
  • Antyjaponizm w USA (en)
  • Antyjaponizm w Malajach (en)

Osoby

• Masashi Daidōji (ja)
• Ho Jong-suk (en)
• Shin Dol-seok (en)
• Shin Chae-ho (en)
• Sin Ik-hui (en)
• Yi Cheol-seung (en)
• Kim Ir Sen
• James D. Phelan
• Franklin Delano Roosvelt
• Chou Hsi-wei (en)
• Han Kuo-yu (en)
• Kao Chin Su-mei (en)

Ruchy i organizacje

• Hantenren

Artykuły

• Throw Out Your Books