Kleptokracja

Kleptokracja
Ładuj ten pieprzony towar
Informacje
Aliasy	Anokracja Koruptokracja Bandykracja Zorganizowane przestępstwo Nepotyzm Klepto-Oligarchia Przestępcza Oligarchia Gangsta Mafioz Państwowy Illegalizm Mafioza Kryminalna Autokracja Unia Jewropejska Mafia Narkokleptokracja Gangus Bagno Korupcjonizm Brickster Korupcjonizm Prywaciarz Kumoterstwo
Rodzaj	Autorytarni (Głównie) Multi-kwadrantowi (Generalnie)
Wpływy	Oligarchia Nielegalizm
Nurty	Putinizm Suhartoizm Fujimorizm Mobutyzm Jelcynizm Kaczyzm (Oskarżono) Tuskizm Ziobryzm Nixonizm Kuczmizm Batistyzm Komunalna Kleptokracja Ego-Kleptokracja Dwutwarzowa Demokracja
Głowni Ideologowie	Wladimir Putin
Pochodzenie	Starożytność
Pozostałe informacje
Muzyka	Industry Baby Sped up Woke up This Morning Undertale Воруй, россия! Methadone Veneno Donald Mazi Donald Tusk Bagong Lipunan

Kleptokracja (od greckiego "κλέπτω" , kléptō czyli „złodziej”) – system rządowy który jest dosłowną władzą złodziei, ten system jest bardzo skorumpowny, głownie te rządy nie mają specyficznych poglądów i popierają cokolwiek jest popularne w danej chwili, chociasz istnieją też rządy kleptokratyczne które mają określone poglądy.

Kleptokracja jest związana z dyktaturą, oligarchią, juntą i innymi formami rządów autokratycznych i nepotycznych.

Warianty

Kingizm

jest to ideologia gangu Latin Kings (pełna nazwa: Wszechmocny naród latynoskich królów) , została opisana jako mieszanka silnej dyscypliny, rewolucyjnej polityki i rodzimej religii.

jeden z większych gangów w Stanach Zjednoczonych. Skupia ludzi z Ameryki Południowej i Europy zachodniej. Znakiem rozpoznawczym jest tatuaż z koroną i inicjałami "LK". Gang zajmuje się handlem narkotykami oraz zabójstwami na zlecenie.

Według manifestu rozwój nowych królów składa się z 3 etapów:

• Faza prymitywna - Na tym etapie królowie działają głównie pod wpływem impulsu, nie zastanawiając się zbytnio nad działaniami, które mają wykonać.
• Etap konserwatywny - Na tym etapie królowie ustatkowują się, zaczynają zastanawiać się nad swoimi działaniami i być może biorą ślub i zakładają rodzinę.
• Etap nowego króla - na tym etapie królowie dostrzegają potrzebę mentalnej rewolucji i koncentrują swoje wysiłki na uwolnieniu zniewolonych, przedkładając ludzkie życie ponad wszelkie korzyści materialne.

Milicja Policyjna

to organizacja przestępcza złożona z byłych policjantów i byłego personelu wojskowego , zwykle zajmująca się konwencjonalną działalnością gangów, ale wykorzystująca „zagubiony” sprzęt wojskowy do rozwijania swojej działalności.

W Brazylii

( portugalski : Milícias ) w Rio de Janeiro i innych miastach Brazylii to przestępcze, nielegalne grupy paramilitarne składające się z obecnych i byłych funkcjonariuszy policji (cywilnej / wojskowej), a także oficerów Wojskowego Korpusu Strażaków, przestępców, polityków i oficerowie wojskowi . Prowadzą zarówno działania straży obywatelskiej, jak i przestępczości zorganizowanej. W fawelach, w których władze skutecznie utraciły kontrolę, gangi narkotykowe, takie jak ADA i Czerwone Dowództwo, często królują, otwarcie sprzedając narkotyki i nosząc broń, a także działając jako de facto władze, budując infrastrukturę i egzekwując własne prawo i porządek. Wspierane przez policję bojówki wypierają handlarzy narkotyków, tylko po to, by założyć własne rakiety ochronne, wyłudzając mieszkańców i opodatkowując podstawowe usługi.

Przestępczość Zorganizowana

zjawisko kryminalne występujące w skali międzynarodowej, którego nie można ściśle ograniczyć stanem faktycznym przestępstwa. Obejmuje ona zbiór poszczególnych przestępstw, złożoną postać (formę) aspołecznych zachowań, nie jest zjawiskiem wcześniej nieznanym, występowała w wielu krajach, w różnej formie, a przedmiotem jej zainteresowań były ycia społeczno-ekonomicznego.

Historia

Ten system, już istnieje od zarania dziejów, on może powstać poprzez legalny czynniki jak n.p. wywieranie nacisku lub nielegalne jak n.p. łapówki, takie zjawiska nazywamy Korupcją. Kleptokratyczne rządy mogą działać poprzez eksploatowanie surowców danego regionu, dawanie pieniędzy osobistości politycznej poprzez dostawę na sekretne konta bankowe i przez zwiększanie fortuny osobistości (N.P. Prezydenta lub Premiera). Przykładami tego typu Rządów, mogły być : Starożytne Monarchie, Indonezja za Dyktatury, Suharto , Polska za Rządów Byłego Premiera, Donalda Tuska , Liberia za Junty, Taylora , Korea Płdn . za Prezydentury, Park-Geun-Hyee i wiele przypadków. Teraz są to mniej więcej: Totalitarne i Autorytarne, byłe Republiki Radzieckie. Liberalne i Wolnościowe Demokracje, też mogą cierpieć od tej abominacji, przez n.p. nacisk ze strony korporacji i banków, robienie rzeczy za pieniądze, okradanie dobrobytu i różne sposoby.

w Polsce

Korupcja w Polsce jest poniżej średniej światowej, ale nie jest bez znaczenia. W Polsce ankiety przeprowadzone wśród polskich obywateli pokazują, że jest to postrzegane jako poważny problem.

Historycznie

Na początku lat dwudziestych, w pierwszych latach II RP, polskie instytucje były nękane przez endemiczną korupcję, a kilka ówczesnych rządów oskarżono o powszechną korupcję, najprawdopodobniej z uzasadnionych przyczyn. W latach 1923-1926 Józef Piłsudski doszedł do wniosku, że system, który nazwał „sejmokracją”, sprzyjał powszechnej korupcji, co ostatecznie doprowadziło go do przeprowadzenia przewrotu majowego i przejęcia władzy. Jego przydomek Sanation odnosił się do oczyszczenia, które obiecał wprowadzić, w przeciwieństwie do podejrzanych praktyk jego poprzedników.

Jednak po dojściu do władzy jego sojusznicy odkryli bardzo niewiele przypadków korupcji w poprzednich rządach; uporczywe odniesienia do masowej korupcji stanowiły rodzaj „prymitywnej propagandy”, jak mówi historyk Andrzej Garlicki. Później to piłsudczycy zostali uwikłani w głośny skandal wokół budżetów wyborczych, aferę Czechowicza. Do lat trzydziestych XX wieku kraj rozwinął model gospodarczy obejmujący znacjonalizowany przemysł, z kluczowymi gałęziami przemysłu w rękach rządu. Chociaż sprzyjało to wzrostowi w kluczowych obszarach, powodowało również nieefektywność i korupcję. Prywatnym przedsiębiorstwom trudno było bezpośrednio konkurować z koncernami państwowymi, w szczególności w zakresie zamówień publicznych.

W komunistycznej PRL korupcja była powszechna, zwłaszcza wśród funkcjonariuszy Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Korupcja w reżimie komunistycznym była tak wszechobecna, że ​​niektórzy uczeni nazywali ten system „zalegalizowaną korupcją”.

Ostatnie Lata

Raport Global Integrity 2010 przyznał Polsce 80 punktów na 100, oceniając ramy prawne jako 86 (silne), a rzeczywiste wdrażanie jako 71 (umiarkowane).

Raport szczególnie dobrze ocenił Polskę (90 punktów) w kategoriach „Organizacje pozarządowe, informacja publiczna i media” oraz „Wybory”, a szczególnie nisko w kategorii „Administracja publiczna i profesjonalizm” (59 punktów).

Biura Najwyższej Izby Kontroli (NIK).

Raport Instytutu Spraw Publicznych z 2011 r. również skrytykował standardy życia publicznego w Polsce oraz rozpowszechnienie nepotyzmu i kumoterstwa.

Raport z 2012 roku przygotowany wspólnie przez Instytut Spraw Publicznych (ISP) i Transparency International (TI) wskazuje, że korupcja w Polsce jest mniejsza niż w przeszłości, kiedy to w połowie lat 90. była „zjawiskiem o charakterze systemowym”. Jak opisano w tym raporcie, wskaźniki Worldwide Governance Indicators Banku Światowego dotyczące „rządów prawa” i „kontroli korupcji” wskazują na stałą poprawę w Polsce.

Polska przystąpiła do Konwencji OECD o zwalczaniu przekupstwa w 2000 r., wdrażając odpowiednie przepisy w 2001 r. Polska poczyniła również znaczne postępy w zwalczaniu korupcji, czego przykładem jest utworzenie Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz pierwsza strategia antykorupcyjna przyjęta w 2002 roku.

Raport ISP i TI z 2012 r., oceniający poszczególne polskie instytucje antykorupcyjne, chwalił Najwyższą Izbę Kontroli (NIK), a następnie Rzecznika Praw Obywatelskich (RPO). Skrytykował społeczeństwo obywatelskie, sektor prywatny oraz administrację wykonawczą i publiczną za niewystarczające wysiłki w walce z korupcją. Polskie organizacje strażnicze są uważane za słabe w walce z korupcją, a zarzuty korupcyjne często pojawiają się w zamówieniach rządowych i wydawaniu pozwoleń.

Raport ISP i TI z 2012 roku pochwalił ogólny kierunek działań antykorupcyjnych w Polsce, zauważając, że „przynoszą one zauważalne rezultaty”, ale zauważono, że wysiłki te, zwłaszcza ze strony władz publicznych, są „raczej chaotyczne, czasem sprzeczne lub nawet kontrowersyjne”. Stwierdzono, że „korupcja w Polsce nadal wiąże się ze znacznym ryzykiem”, a „poziom ochrony antykorupcyjnej jest niezadowalający”. W raporcie OECD z 2013 r. analizującym wdrażanie Konwencji OECD o zwalczaniu przekupstwa stwierdzono, że „obecne polskie ramy zwalczania przekupstwa zagranicznych podmiotów są nadal niewystarczające”.

Badanie przeprowadzone w Polsce w 2013 r. wykazało, że 83% ankietowanych obywateli Polski uważa, że ​​korupcja jest poważnym problemem w ich kraju, szczególnie rozpowszechnionym wśród polityków (62%) oraz w sektorze opieki zdrowotnej (53%). Coraz większa liczba obywateli (57%) jest zaniepokojona brakiem woli politycznej do walki z korupcją.

W Indeksie Percepcji Korupcji sporządzonym przez TI w 2022 r. Polska uzyskała 55 punktów w skali od 0 („wysoce skorumpowany”) do 100 („bardzo czysty”). W rankingu według punktacji Polska zajęła 45. miejsce wśród 180 krajów w Indeksie, gdzie kraj zajmujący pierwsze miejsce jest postrzegany jako kraj o najbardziej uczciwym sektorze publicznym.

Dla porównania, najlepszy wynik to 90 (miejsce 1), a najgorszy wynik to 12 (miejsce 180).

W Korei Północnej

Korupcja w Korei Północnej jest powszechnym i narastającym problemem w społeczeństwie Korei Północnej.

Korea Północna zajmuje 171 miejsce na 180 krajów w Indeksie Percepcji Korupcji 2022 Transparency International. 180 krajów uwzględnionych w Indeksie jest ocenianych w skali od 0 („wysoce skorumpowany”) do 100 („bardzo czysty”) zgodnie z postrzeganą korupcją w sektorze publicznym, a następnie uszeregowanych według uzyskanego wyniku. Kraj, którego sektor publiczny jest postrzegana jako najbardziej skorumpowana zajmuje 180. miejsce. Ranking Korei Północnej z 2022 r. oparto na wyniku 17. Dla porównania, najlepszy wynik to 90 (miejsce 1), najgorszy wynik to 12 (miejsce 180), a średnia wynik wynosił 43.

Surowe przepisy i drakońskie kary nakładane przez reżim, na przykład za dostęp do zagranicznych mediów lub modyfikowanie odbiorników radiowych lub telewizyjnych w celu uzyskania dostępu do zagranicznych mediów, są powszechnie omijane przez oferowanie łapówek policji. Informowanie o współpracownikach i członkach rodziny stało się mniej powszechne.

Państwowe media Korei Północnej przyznały się do powszechnej korupcji w Korei Północnej, przedstawiając oskarżenia przeciwko Jang Song-thaekowi po jego egzekucji w grudniu 2013 r. W oświadczeniu wspomniano o przekupstwie, defraudacji materiałów, sprzedaży zasobów i ziemi, zabezpieczaniu funduszy i trwonieniu pieniędzy na użytek prywatny przez organizacje pod jego kontrolą.

Na Ukrainie

Korupcja jest problemem w społeczeństwie ukraińskim, często związanym z trudnymi stosunkami z Rosją, sięgającymi upadku Związku Radzieckiego w 1991 roku. Od czasu odzyskania niepodległości od Rosji Ukraina miała do czynienia z szeregiem polityków, bossów przestępczych i oligarchów, którzy wykorzystali korupcję policji, partii politycznych i przemysłu do zdobycia władzy. Ewentualne publiczne oburzenie przeciwko korupcji doprowadziło do powstania na Euromajdanie

Historia

Po uzyskaniu niepodległości po Związku Radzieckim Ukraina stanęła w obliczu największej i najbardziej brutalnej korupcji na obszarach Donbasu, które posiadały materiały, przemysł, turystykę i porty. Korzenie ukraińskiej korupcji wywodzą się z sowieckiego charakteru ukraińskich przywódców politycznych, którzy przed upadkiem Związku Radzieckiego byli zintegrowani z komunistyczną nomenklaturą (elitą rządzącą).

W 2005 roku w Doniecku odkryto masowe groby z lat 90., w których spoczywali biznesmeni, sędziowie, prawnicy i śledczy.

Amerykańscy dyplomaci opisali Ukrainę pod rządami prezydentów Kuczmy (urzędującego w latach 1994-2005) i Juszczenki (urządzającego w latach 2005-2010) jako kleptokrację, według amerykańskich depesz dyplomatycznych.

Były gubernator Doniecka i oskarżony prezydent Wiktor Janukowycz znał powiązania z przestępczością zorganizowaną w ramach swojego politycznego zaplecza Partii Regionów.

W 2014 r. powstanie na Euromajdanie, które wybuchło po odmowie podpisania przez Wiktora Janukowycza umowy handlowej z Unią Europejską, doprowadziło do powszechnych protestów przeciwko korupcji.

Gdy protestujący zgromadzili się w Kijowie, policja Berkut zaatakowała ich, co doprowadziło do narodowych protestów przeciwko istniejącemu rządowi kierowanemu przez prezydenta Janukowycza i premiera Mykołę Azarowa.

Reformy korupcyjne przyniosły pewne sukcesy na Ukrainie od czasu Rewolucji Godności. Reforma policji, zamówienia publiczne i likwidacja przedsiębiorstw państwowych od 2014 r. doprowadziły do ​​ograniczenia marnotrawstwa i korupcji.

W styczniu 2023 r. kilku wyższych urzędników, w tym pięciu wojewodów, straciło pracę w wyniku afery korupcyjnej podczas rosyjskiej inwazji na Ukrainę. W tym samym czasie do dymisji złożyli się wiceminister obrony Wiaczesław Szapowałow, po wielkiej aferze przetargowej w resorcie, oraz wiceszef Kancelarii Prezydenta Ukrainy Kyryło Tymoszenko. Kilka dni wcześniej wiceminister w Ministerstwie Infrastruktury został zwolniony po tym, jak agencja antykorupcyjna zatrzymała go, gdy przyjmował rzekomą łapówkę w wysokości 400 000 dolarów.

W Wenezueli

Poziom korupcji w Wenezueli jest bardzo wysoki jak na standardy światowe i jest powszechny na wielu poziomach społeczeństwa wenezuelskiego.Odkrycie ropy naftowej w Wenezueli na początku XX wieku pogorszyło korupcję polityczną. Duża korupcja i niegospodarność w tym kraju spowodowały poważne trudności gospodarcze, będące częścią kryzysu w Wenezueli. Według Indeksu Percepcji Korupcji Transparency International z 2021 r. Wenezuela uzyskała 14 punktów w skali od 0 („wysoce skorumpowany”) do 100 („bardzo czysty”). W rankingu według punktacji Wenezuela zajmuje 177 miejsce wśród 180 krajów w Indeksie, gdzie kraj zajmujący 1. miejsce jest postrzegany jako kraj o najbardziej uczciwym sektorze publicznym. Ankieta Gallupa z 2014 r. wykazała, że ​​75% Wenezuelczyków uważa, że ​​korupcja jest powszechna w całym rządzie Wenezueli. Niezadowolenie z korupcji było wymieniane przez demonstrantów jako jedna z przyczyn protestów w Wenezueli w 2014 i 2017 roku.

W 2023 roku Transparencia Venezuela ogłosiła, że ​​suma pieniędzy w sprawach sądowych 26 różnych krajów badających korupcję chavismo wyniosła co najmniej 70 miliardów dolarów.

W Birmie

Korupcja w Mjanmie to niezwykle poważny problem. Z powodu niepowodzeń w regulacji i egzekwowaniu korupcja kwitnie w każdym sektorze rządowym i biznesowym.

Wielu zagranicznych biznesmenów uważa korupcję za „poważną barierę dla inwestycji i handlu w Mjanmie”.

Badanie przeprowadzone przez ONZ w maju 2014 r. wykazało, że korupcja jest największą przeszkodą dla biznesu w Mjanmie.

Indeks postrzegania korupcji Transparency International 2022, który zdobył 180 krajów w skali od 0 („wysoce skorumpowany”) do 100 („bardzo czysty”), dał Myanmarowi wynik 23. W rankingu według punktów Birma zajęła 157. miejsce wśród 180 krajów w Indeksie, gdzie kraj zajmujący pierwsze miejsce jest postrzegany jako kraj o najbardziej uczciwym sektorze publicznym. Dla porównania z wynikami na całym świecie, najlepszy wynik to 90 (miejsce 1), najgorszy wynik to 12 (miejsce 180), a średni wynik to 43. Dla porównania z wynikami regionalnymi, najwyższy wynik wśród krajów Azji i Pacyfiku wyniósł 87, najniższy 17, a średni wynik 45; tylko Korea Północna uzyskała niższe wyniki niż Mjanma w regionie.

W Myanmar Business Survey 2014 korupcja była najczęściej wskazywaną przeszkodą w prowadzeniu działalności gospodarczej, zwłaszcza w odniesieniu do uzyskania rejestracji firmy, licencji biznesowych i zezwoleń od organów rządowych.

W Mjanmie powszechne jest pobieranie nielegalnych opłat za usługi rządowe, przekupywanie poborców podatkowych w celu zapewnienia niższych płatności podatkowych oraz przekupywanie celników w celu uniknięcia płacenia ceł.

W Rosji

Korupcja postrzegana jest w Rosji jako istotny problem, wpływający na różne dziedziny życia, w tym gospodarkę, biznes, administrację publiczną, organy ścigania, służbę zdrowia i edukacja. Zjawisko korupcji jest silnie ugruntowane w historycznym modelu rządzenia publicznego i przypisywane ogólnej słabości praworządności w państwie. Transparency International stwierdziła w 2022 r., że „Korupcja jest zjawiskiem endemicznym w Rosji” i przyznała jej najniższy wynik ze wszystkich krajów europejskich w swoim Indeksie Percepcji Korupcji na 2021 r. Pod rządami Władimira Putina był różnie charakteryzowany jako kleptokracja, oligarchia i plutokracja; dzięki systemowi ekonomicznemu kapitalizmu kumoterskiego.

Rozprzestrzenianie się korupcji w Rosji

Według Richarda Palmera, szefa placówki Centralnej Agencji Wywiadowczej (CIA) w ambasadzie Stanów Zjednoczonych w Moskwie na początku lat 90., rozpad Związku Radzieckiego i powstanie Rosji zbiegły się w czasie z nielegalnym rozproszeniem równowartości miliardów dolarów z sowieckiego skarbu państwa na prywatne konta w całej Europie i Stanach Zjednoczonych. Dokonały tego elity z „każdego zakątka” sowieckiego systemu, korzystając z wiedzy o zachodniej bankowości opracowanej przez KGB podczas zimnej wojny. Palmer opisał to tak, jakby w Stanach Zjednoczonych „większość członków w Kongresie, a także przez Departamenty Sprawiedliwości i Skarbu oraz agentów FBI, CIA, DIA, IRS, Służby Marszałkowskiej, Straży Granicznej; stanowych i lokalnych policjanci, Bank Rezerwy Federalnej, sędziowie Sądu Najwyższego” angażowali się w „masową korupcję”.

Na początku drugiej kadencji Władimira Putina pozycja Rosji w Indeksie Percepcji Korupcji pogorszyła się z 90. miejsca w 2004 roku na 126. miejsce w 2005 roku, co oznacza spadek o 36 miejsc. Indeks postrzegania korupcji z 2022 r. ocenił sektory publiczne 180 krajów w skali od 0 („wysoce skorumpowany”) do 100 („bardzo czysty”), a następnie uszeregował te kraje według punktacji. Uważa się, że kraj, który zajął pierwsze miejsce, ma najbardziej uczciwy sektor publiczny. Rosja zajęła 137. miejsce z wynikiem 28; dla porównania, najlepszy wynik na świecie to 90 (pierwsze miejsce), a najgorszy wynik to 12 (180. miejsce).

Średnia wielkość łapówki wzrosła za prezydentury Dmitrija Miedwiediewa. Według Departamentu Zwalczania Przestępczości Gospodarczej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Rosji średnia łapówka wyniosła w 2008 roku 9 tys. rubli; 23 000 rubli w 2009 roku; 61 000 rubli w 2010 r .; i 236 000 rubli w 2011 r. – co oznacza, że ​​średnia łapówka w 2011 r. była 26 razy większa niż średnia łapówka w 2008 r., wielokrotnie przekraczająca stopę inflacji w tym samym okresie.

Według szefa sztabu Kremla Siergieja Iwanowa najbardziej skorumpowanymi sferami w Rosji (pod względem korupcji domowej) są służba zdrowia, edukacja, mieszkalnictwo i usługi komunalne. Dla porównania, niezależni eksperci magazynu RBC wymieniają organy ścigania (w tym Państwową Inspekcję Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego) jako najbardziej skorumpowaną sferę w Rosji, a następnie służba zdrowia, edukacja, usługi mieszkaniowe i komunalne oraz służby socjalne. Jednak na szczeblu rządowym pięć głównych obszarów korupcji to: kontrakty rządowe i zakupy; wydawanie zezwoleń i certyfikatów; organy scigania; dystrybucja gruntów i stosunki gruntowe; budowa.

Szacunki kosztów korupcji w Rosji są różne. Według oficjalnych rządowych statystyk Rosstat, „szalona strefa” pochłaniała w 2011 r. zaledwie 15% rosyjskiego PKB, w tym nieraportowane pensje (aby uniknąć podatków i składek socjalnych) oraz inne rodzaje uchylania się od płacenia podatków. Według szacunków Rosstat korupcja w 2011 roku wyniosła zaledwie 3,5-7% PKB. Dla porównania, niektórzy niezależni eksperci utrzymują, że korupcja pochłania aż 25% rosyjskiego PKB. Nastąpiła również interesująca zmiana głównego celu przekupstwa: podczas gdy wcześniej urzędnicy przyjmowali łapówki, aby przymknąć oczy na wykroczenia prawne, teraz biorą je po prostu w celu wykonywania swoich obowiązków. Wielu ekspertów przyznaje, że w ostatnich latach korupcja w Rosji stała się biznesem. W latach 90. biznesmeni musieli płacić różnym grupom przestępczym za zapewnienie „kryszy” (dosłownie „dachu”, czyli ochrony). Obecnie tę „ochronną” funkcję pełnią urzędnicy.

Skorumpowane hierarchie charakteryzują różne sektory gospodarki, w tym edukację. Ostatecznie za tę korupcję płaci społeczeństwo rosyjskie. Na przykład niektórzy eksperci uważają, że szybkie podwyżki opłat za mieszkania, wodę, gaz i elektryczność, które znacznie przewyższają stopę inflacji, są bezpośrednim wynikiem dużej korupcji na najwyższych szczeblach. Reakcja na korupcję w ostatnich latach uległa zmianie: począwszy od drugiej kadencji Putina bardzo niewiele przypadków korupcji było przedmiotem oburzenia. System Putina wyróżnia się wszechobecnym i jawnym łączeniem służby cywilnej i biznesu oraz wykorzystywaniem krewnych, przyjaciół i znajomych do czerpania korzyści z wydatków budżetowych i przejmowania własności państwowej. Korporacje, nieruchomości i najazdy na ziemię są powszechne. Rezultatem była normalizacja korupcji. Niektórzy badacze twierdzą, że ustanowienie w Rosji autorytarnego reżimu i hierarchicznego społeczeństwa opartego na gospodarce państwowo-korporacyjnej, w którym szerzenie się praktyk korupcyjnych jest jednym z niezbędnych mechanizmów utrzymania całego systemu władzy, stanowi fundamentalną przeszkodę we wdrażaniu skutecznej polityki kryminalnej w walce z korupcją.

Działania antykorupcyjne

Korupcja ma oczywisty związek z praniem brudnych pieniędzy, ponieważ skradziony majątek skorumpowanego urzędnika publicznego jest bezużyteczny, jeśli nie zostanie umieszczony, ułożony warstwowo i zintegrowany z globalną siecią finansową. Dochody z korupcji mogą być prane w jurysdykcjach, w których nie obowiązują surowe środki przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz w krajach o ścisłej tajemnicy bankowej. Z tego powodu polityka „de-offshoryzacji” zaaprobowana przez prezydenta Putina w 2012 i 2013 roku (po aferze cypryjskiej) jest często uważana za nowy środek antykorupcyjny. Niedawne inicjatywy rządu zmierzające do stopniowego wzmacniania kontroli nad operacjami finansowymi organizacji i obywateli były przedmiotem zainteresowania rosyjskiej Federalnej Służby Monitorowania Finansowego („Rosfinmonitoring”). 30 czerwca 2013 roku została uchwalona ustawa, która wprowadziła zmiany prawne mające na celu zwiększenie przejrzystości transakcji walutowych oraz wzmocnienie środków przeciwdziałania praniu pieniędzy w Rosji. Ustawa zwiększa kontrolę nad operacjami finansowymi przedsiębiorców i obywateli.

Najważniejsze zmiany dla przedsiębiorców to te, które modyfikują regulacje działalności bankowej. Zmiany znacząco wpływają na organizacje kredytowe, które najprawdopodobniej byłyby zobowiązane do zmiany swoich wewnętrznych zasad przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz procedur identyfikacji klientów. Pozwalają bankierom żądać od klienta ujawnienia celu transakcji. Może to jednak utrudnić prowadzenie działalności, w tym potencjalne opóźnienia w płatnościach.

Fikcyjne:

Huttowie (Gwiezdne Wojny)

Huttowie byli jedną z ras w galaktyce. Cechowały ich ogromy brzuch, gruby ogon i osiem palców u rąk.

mieli żyłkę do interesów(głównie gangsterskich, w tym do: przemytu i handlu niewolnikami). Byli także odporni na Moc. Najbardziej znane klany huttów to Desilijic i Besadii.

Jeden z przedstawicieli Huttów

Korupcja

(łac. corruptio – zepsucie) – nadużycie stanowiska publicznego w celu uzyskania prywatnych korzyści. Korupcja może w praktyce powstawać niezależnie od formy rządów. Poziom korupcji może być bardzo różny, od drobnych przypadków wykorzystania wpływu lub faworyzowania w celu wyświadczenia lub oddania przysługi, do kleptokracji (rządów złodziei), gdzie porzucone zostają nawet zewnętrzne pozory uczciwości.

Negatywne skutki

• zakłóca funkcjonowanie mechanizmów rynkowych
• ogranicza potencjał inwestycyjny firmy
• szkodzi finansom publicznym
• deformuje strukturę wydatków publicznych
• zmniejsza rentowność inwestycji publicznych
• nieewidencjonowany przepływ pieniędzy, obniża dochody państwa
• odstrasza zagranicznych inwestorów
• ogranicza poziom zaufania społeczeństwa do organów władzy państwowej, a nawet podmiotów prywatnych (np. spadek kursu spółki na giełdzie papierów wartościowych)
• ogranicza wzrost gospodarczy
• ogranicza realizacje celów społecznych
• sprzyja naruszaniu praw człowieka
• zagrożenie dla demokracji
• korzyści wynikające z korumpowania ułatwiają funkcjonowanie zorganizowanej przestępczości

Warunki sprzyjające korupcji

• Relatywnie wysoki udział własności państwowej, gospodarka etatystyczna
• Brak jasnych przepisów prawnych, biurokracja, duża uznaniowość decyzji urzędniczych, skomplikowane i regulujące zbyt wiele dziedzin życia prawo (inflacja prawa)
• Słaba władza sądownicza i wymiar sprawiedliwości
• Dużo władzy w rękach urzędników; brak lub niewielka odpowiedzialność karna za podejmowane przez nich decyzje
• Brak przejrzystości w podejmowaniu decyzji przez rząd; nieuregulowanie prawne kwestii lobbingu
• Interakcje w ramach wspólnych przedsięwzięć gospodarczych pomiędzy państwem a przedsiębiorstwami prywatnymi; niejasne zasady przeprowadzania przetargów publicznych; nieprzejrzyście prowadzone procesy prywatyzacyjne
• Obecność licznych świadczeń, dotacji i zasiłków wypłacanych przez państwo
• Skupienie mocy podejmowania decyzji, reżimy niedemokratyczne (centralizacja)
• Zaangażowanie znacznych środków publicznych w pojedyncze projekty
• Zamknięte kliki dbające o własne interesy, sieci kolesiowskie („old-boy” networks)
• Źle opłacani urzędnicy państwowi
• Apatyczny i niezainteresowany lub bezkrytyczny i łatwo dający się prowadzić demos, niewystarczająco zaangażowany w monitorowanie sfery działań politycznych
• Słabe więzy społeczne
• Brak wolności słowa; brak pluralistycznych, niezależnych mediów monitorujących poczynania władz
• Brak społecznych programów prewencyjnych.
• Karalność strony dającej (zwłaszcza w przypadku wymuszenia łapówki) powoduje, że ukrycie faktu korupcji leży w interesie obu stron.
• System ochrony zdrowia finansowany z podatków.

Korupcja na Świecie

Nepotyzm

(łac. nepos – wnuk, potomek) – faworyzowanie członków rodziny przy obsadzaniu stanowisk i przydzielaniu godności.

Średniowiecze

Określenie powstało w XVII wieku jako opisujące powszechną praktykę wynoszenia przez ówczesnych papieży swoich bliskich krewnych (najczęściej, choć nie tylko, siostrzeńców i bratanków) do godności kardynalskiej lub książęcej oraz pozwalania im na gromadzenie bogactw pochodzących ze środków publicznych. Pochodzi ono od włoskiego słowa nipote i łacińskiego nepos, oznaczających bratanka lub siostrzeńca.

Sama praktyka była jednak już znacznie starsza. Przykładem jest Papież Kalikst III (1455–1458) z rodziny Borgia, który uczynił kardynałami dwóch swoich siostrzeńców; jeden z nich, Rodrigo, został papieżem Aleksandrem VI (1492–1503). Aleksander, jeden z najbardziej skorumpowanych papieży, podniósł Alessandro Farnese, brata swojej kochanki, do godności kardynała; Farnese został potem papieżem Pawłem III. Paweł z kolei mianował kardynałami dwóch siostrzeńców w wieku lat czternastu i szesnastu.

Praktykom tym kres położyła bulla papieża Innocentego XII z 1692.

Współczesność

W dzisiejszych czasach o nepotyzm są niekiedy oskarżane potężne politycznie rody, jak rodziny Kennedych czy Bushów (gubernator Jeb Bush w stanie Floryda) w amerykańskiej polityce. W 2002 r. nowo wybrany gubernator Alaski, Frank Murkowski, wyznaczył swą córkę Lisę Murkowski na opuszczony przez siebie fotel senatora.

Nepotyzm jest powszechny w krajach Trzeciego Świata, gdzie lojalność wobec rodziny jest nakazem kulturowym i gdzie faworyzowanie krewnych przybiera nierzadko karykaturalne formy. W reżimach dyktatorskich zdarza się „dziedziczenie” najwyższych stanowisk w państwie, czego przykładem jest Korea Północna, gdzie stanowisko przywódcy państwa i partii po Kim Ir Senie objął jego syn Kim Dzong Il, a następnie wnuk Kim Dzong Un. Różne państwa w różny sposób regulują kwestie pokrewieństwa w administracji publicznej. Do nepotyzmu może dochodzić zarówno na poziomie państwowym (obsadzanie stanowisk politycznych), jak również w organizacjach, instytucjach i firmach.

Według raportu NIK z 2010 r. nepotyzm, klientelizm i kumoterstwo są zjawiskami często spotykanymi w polskim sektorze publicznym, w tym także w sądownictwie. Próbą systemowego rozwiązania tego problemu była ustawa z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki oraz o zmianie niektórych innych ustaw, zakładająca ograniczenie podległości służbowej wśród członków rodziny. Nepotyzm jest – według raportu Komisji Europejskiej z 2013 r. – znaczącym problemem polskich uczelni medycznych, na których zachodzi pokoleniowe zawłaszczenie przez rodziny lekarzy uniwersyteckich posad, katedr i klinik, które bywają przekazywane wewnątrz klanów lekarskich

Kumoterstwo

Kumoterstwo – wzajemne popieranie się ludzi związanych przynależnością do jakiejś grupy czy pokrewieństwem, zwykle dla osiągnięcia pozycji społecznej lub korzyści materialnych, nie opierające się na ocenie wartości tych osób, lecz na fakcie znajomości. Kumoterstwo jest pojęciem nieco szerszym niż nepotyzm, gdyż dotyczy nie tylko krewnych, ale znacznie częściej przyjaciół i znajomych.

Kumoterstwo jest na tyle powszechnym zjawiskiem na całym świecie, że w demokratycznych państwach postuluje się "przezroczystość" wszelkich procedur w życiu publicznym. O wspieranie znajomych oskarżani są nawet politycy z pierwszych stron gazet, jak prezydenci i premierzy. Jedną z najważniejszych międzynarodowych organizacji realizujących walkę z korupcją i nepotyzmem jest Transparency International.

Symonia

Symonia, świętokupstwo – handel godnościami i urzędami kościelnymi, sakramentami oraz dobrami duchowymi. Termin pochodzący od Szymona Maga, którego św. Piotr zganił za chęć kupienia od apostołów daru udzielenia Ducha Świętego

Papież Grzegorz I, podzielił korzyści z niej uzyskiwane na trzy klasy:

• munus a manu (korzyści materialne) - wszelkie wartości pieniężne, dobra ruchome i nieruchome oraz prawa i przywileje skutkujące napływem bogactwa;
• munus a lingua (korzyści wynikające z poparcia) - słowne poparcie, publiczne pochwały, wspieranie w awansie,
• munus ab obsequio (oddawanie czci) - oddawanie czci itp.

Symonia była poważnym problemem Kościoła rzymskiego w średniowieczu. Za jej uprawianie groziły surowe kary. Mimo to przedmiotem handlu były najwyższe godności. Sprzedawano nawet godność papieską. W związku z tym papież Juliusz II unieważnił wybory wszystkich swoich poprzedników, którzy zasiedli na Stolicy Apostolskiej dzięki symonii. Zarządzenie Juliusza zostało jednak unieważnione przez Piusa X.

Symonia była jednym z głównych powodów krytyki Kościoła rzymskokatolickiego w okresie reformacji.

Symonia stanowiła problem dla Kościoła, ponieważ biskupi, poza sprawowaniem funkcji kościelnych, administrowali nadanymi im ziemiami, a zaniedbywali obowiązki stanu duchownego.

Klientelizm

Klientelizm – układ nieformalnych zależności typu ekonomiczno-politycznego, w ramach których wpływowy decydent polityczny (lub zasobny dysponent dóbr ekonomicznych) – (patron) roztacza opiekę nad osobą (lub grupą społeczną) – (klientela) w zamian za poparcie polityczne. Zjawisko klientelizmu jest powszechnie uznawane za formę patologii społecznej, ponieważ narusza formalne i oficjalne reguły gry politycznej i ekonomicznej. Powiązania typu klientelistycznego zaburzają prawidłowy (z punktu widzenia obowiązujących urządzeń i instytucji społeczno-politycznych) proces dystrybucji dóbr politycznych i ekonomicznych, doprowadzając do powstania "szarej strefy" nie podlegającej ogólnospołecznej kontroli. Zjawiskami pokrewnymi są zjawiska nepotyzmu oraz kumoterstwa.

Powiązania typu klientelistycznego stanowią często (zwłaszcza w krajach niedemokratycznych lub w demokracjach nieskonsolidowanych) przedmiot dążeń partii politycznych. Wykreowanie tego typu zależności spełnia funkcję elementu strategii partyjnej, której głównym celem jest osiągnięcie swoistego monopolu w zakresie korzystania ze społecznej legitymacji określonego sektora społecznego. We współczesnych demokracjach występowanie partii w roli ogniwa klientelistycznego jest rzadko spotykane i znacznie ograniczone. W tym wypadku klientelizm przejawiać się może w silnie zaznaczonym w ramach polityki państwa pierwiastku "lokalizmu", czyli obecności interesów lokalnych lub regionalnych w grupie celów priorytetowych państwa. W takim układzie dochodzi do trudno uchwytnej wymiany poparcia wyborczego w zamian za określone przywileje i dobra świadczone na rzecz określonego regionu. Za przykłady ilustrujące opisane wyżej zjawisko mogą posłużyć niektóre partie polityczne w Irlandii i Islandii, włoska Liga Północna - Włochy czy katalońskie ugrupowanie Zbieżność i Związek.

W państwach niedemokratycznych, a także w młodych demokracjach strategie klientelistyczne przybierają najczęściej postać patronażu administracyjnego (biurokratycznego). W systemach totalitarnych, gdzie funkcjonuje monopartia ciesząca się monopolem w zakresie obsadzania stanowisk w administracji państwowej, klientelizm oparty jest na więzi bezwzględnej lojalności i posłuszeństwa wobec partii-monopolisty. Klientelizm w wersji biurokratycznej ujawnia się także w sposób wyrazisty w nowo powstających systemach politycznych (np. kraje postkomunistyczne Europy Wschodniej i Środkowej) oraz w krajach, w których system partyjny uległ znaczącej erozji. W tym pierwszym przypadku demontaż struktur starego reżimu wiąże się ściśle z likwidacją dotychczasowego układu biurokratycznego. Następuje wymiana starych kadr na nowe, które są związane z nowymi partiami politycznymi odpowiedzialnymi za przeobrażenia polityczne. Krótko mówiąc, rebiurokratyzacja w takich sytuacjach stanowi mechanizm kreowania przez partie polityczne nowej klienteli politycznej. W drugim przypadku, gdzie partie polityczne utraciły pozycję wpływowego aktora politycznego, ich rolę przejmuje aparat biurokratyczny. Klientelizm w tej sytuacji opiera się na zależnościach hierarchicznych, a instrumentem oddziaływania patrona na klienta są powiązania służbowe (kraje afrykańskie: Kenia, Uganda, Gabon).

Układy klientelistyczne są także tworzone przez wyrazistych liderów drogą promowania populistycznego typu polityki. Wówczas powiązania oparte są na przywiązaniu (upośledzonej społecznie i ekonomicznie) części społeczeństwa do przywódcy i jego oferty programowej (np. prezydent Jerry Rawlings w Ghanie czy Daniel arap Moi w Kenii). Bazę dla kształtowania się powiązań klientelistycznych stanowi także solidarność grupowa np. etniczna, rasowa czy też religijna. Z taką sytuacją mamy do czynienia w krajach afrykańskich, gdzie często głównym rysem różnicującym partie nie jest oferta programowa, lecz powiązania klientelistyczne z grupami etnicznymi. W tym przypadku tożsamość etniczna stanowi podstawę patronażu politycznego oraz główne kryterium dystrybucji dóbr (np. Tanzania, Botswana czy Senegal)

Afera Watergate

afera polityczna i związany z nią kryzys konstytucyjny, który miał miejsce w latach 1972–1974 w Stanach Zjednoczonych i w wyniku którego prezydent USA, Richard Nixon, ustąpił ze stanowiska.

Tło afery

Przyczyną afery były nielegalne działania administracji Nixona skierowane przeciwko jego przeciwnikom politycznym. Działania te rozpoczęły się na kilka lat przed wyborami w 1972, gdy Nixon, zagrożony utratą poparcia wyborców przez kontynuowanie udziału Stanów Zjednoczonych w wojnie wietnamskiej, podjął decyzję o użyciu wyjątkowych środków, by zapewnić sobie wybór na drugą kadencję. W tym celu założył specjalny Komitet Reelekcji Prezydenta, oficjalnie organizację do wspierania jego kampanii wyborczej. W rzeczywistości organizacja ta skupiła wokół siebie zróżnicowaną grupę ludzi lojalnych wobec prezydenta, których zadaniem było przeprowadzanie przeróżnych nielegalnych działań mających zaszkodzić przeciwnikom politycznym Nixona. Przykładową operacją tej grupy była próba skompromitowania Daniela Ellsberga przez wykradzenie akt lekarskich z gabinetu jego psychiatry w celu znalezienia w nich kompromitujących materiałów. Z początku działania te, nawet jeśli wykryte, uchodziły bezkarnie, gdyż nikt nie mógł wykazać amerykańskiej opinii publicznej i amerykańskim organom sprawiedliwości prawdziwego źródła tych operacji.

Przebieg

Zatrzymanie w kompleksie Watergate

Pierwszą z tych operacji, która zakończyła się wpadką jej uczestników, tak zwanych hydraulików, i która w rezultacie doprowadziła do wyjścia na jaw całego łańcucha nielegalnych działań i w końcu do dymisji Nixona, była nieudana próba zainstalowania podsłuchu w siedzibie sztabu wyborczego amerykańskiej Partii Demokratycznej w Waszyngtonie. Siedziba mieściła się w budynku biurowym ulokowanym w kompleksie Watergate, stąd nazwa włamania i następnie całej afery.

W nocy 17 czerwca 1972 przyłapano na gorącym uczynku pięć osób biorących udział w tej operacji. Wśród zatrzymanych znajdował się James McCord, pracownik Komitetu Reelekcji Prezydenta, utrzymujący kontakt z bliskim doradcą prezydenta. To mogło dawać podejrzenie, że we włamanie zamieszani są ludzie na najwyższym szczeblu administracji Nixona, jednak nie było co do tego twardych dowodów. Sprawa nie zdobyła szerszego rozgłosu przed wyborami prezydenckimi jesienią 1972 – Nixon wygrał dużą większością głosów, zdobywając drugą kadencję.

Zainteresowanie sprawą jednak nie zniknęło i z biegiem czasu zaczęły docierać do opinii publicznej kolejne dowody – najpierw powiązań administracji Nixona z włamywaczami, a następnie rewelacje o kolejnych nielegalnych działaniach ludzi prezydenta. Główną rolę odegrali tutaj dziennikarze gazety „Washington Post” – Bob Woodward i Carl Bernstein – wspierani przez przecieki od anonimowego źródła, wysoko ulokowanego współpracownika administracji, którego Woodward i Bernstein nazywali pseudonimem Głębokie Gardło (Deep Throat). Dopiero 31 maja 2005 wyszło na jaw, że był nim Mark Felt, w tamtym okresie wicedyrektor Federalnego Biura Śledczego (FBI), bezpośrednio zaangażowany w dochodzenie tej agencji w sprawie włamania w kompleksie Watergate. Felt był zszokowany próbami zatuszowania włamania przez administrację i dlatego zdecydował się współpracować z dziennikarzami.

Działania Kongresu

Pod wpływem następnych doniesień powołano komisję senacką do zbadania zakulisowych rozgrywek podczas kampanii prezydenckiej. Przesłuchania tej komisji, tzw. Senate Watergate Committee, trwały od 17 maja do 7 sierpnia 1973 i były w dużej części nadawane przez amerykańskie stacje telewizyjne. Ocenia się, że około 85% Amerykanów oglądało przynajmniej część tych przesłuchań, dowiadując się w ten sposób o wielu kompromitujących i nielegalnych działaniach administracji i w wyniku tego tracąc zaufanie do Nixona. Podczas przesłuchań stawało się coraz bardziej jasne, że wysocy urzędnicy Białego Domu popełnili szereg przestępstw, ale nie wiadomo było, do jakiego stopnia Nixon wiedział o tych działaniach.

13 lipca niespodziewanie wyszło na jaw podczas przesłuchań, że w Białym Domu istnieje automatyczny system nagrywający wszystkie rozmowy tam prowadzone. Ta informacja zmieniła cały charakter dochodzenia, gdyż prawie natychmiast Senat zaczął domagać się dostępu do taśm z nagraniami, które w przekonaniu senatorów mogły zawierać dowody nielegalnych działań Nixona i jego otoczenia. Równocześnie Nixon bronił się przed wydaniem taśm, usprawiedliwiając to specjalnymi uprawnieniami prezydenta.

Od 18 maja dochodzenie prowadził również prokurator specjalny, Archibald Cox. Gdy ten nie przestał domagać się wydania taśm pomimo próśb prezydenta, został przez niego zdymisjonowany 20 października. Na jego miejsce Nixon wyznaczył Leona Jaworskiego. Nixon stopniowo udostępnił część taśm, z początku tylko w formie pisemnych sprawozdań z wieloma fragmentami usuniętymi pod pretekstem chronienia tajnych informacji. Kolejną kompromitacją prezydenta było zniknięcie 18 minut nagrania z kluczowej taśmy, co było fałszywie usprawiedliwiane przez Biały Dom pomyłką sekretarki. Wydawanie kolejnych taśm podgrzewało atmosferę polityczną. Kwestia ich wydania stała się kluczową sprawą afery, a konflikt prawny na tej płaszczyźnie toczył się do 24 lipca 1974, kiedy Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych wydał jednomyślną decyzję, że Nixon musi udostępnić wszystkie taśmy.

Ustąpienie Nixona

Od początku 1974, Izba Reprezentantów wszczęła procedurę impeachmentu prezydenta. Do postawienia prezydenta w stan oskarżenia nie doszło, gdyż Nixon 9 sierpnia 1974 sam ustąpił z urzędu. Jego następcą został Gerald Ford, który w miesiąc po rezygnacji Nixona, 8 września, wydał szeroki akt ułaskawienia, zamykając tym samym możliwość pociągnięcia Nixona do odpowiedzialności prawnej za jego nielegalne działania podczas prezydentury. Nixon przyznał się do popełnionych błędów w trakcie wywiadu przeprowadzanego przez Davida Frosta.

Osobowość

Jest chytry i robi podejrzane interesy ,chcę zdobyć jak najwięcej pieniędzy i władzy (Czyli Tak zarobić aby się nie narobić) lubi kraść i inne niemoralności, w większości przypadków i torturować, przemoc, piractwo,korupcje,hazard, sprzedawać broń i narkotyki rekreacyjne, zabijać i prostytucję. Zasadniczo jest przedstawiany jako oferujący ochronę tylko wtedy, gdy dołączone są ogromne klauzule, podobnie jak gangster oferujący ochronę, stąd jest przedstawiany jako więzień.

Lubi :

• Korupcję
• Oligarchię
• Pranie Brudnych Pieniędzy
• Łapówki
• Unikanie podatków
• Rozwalać Gospodarkę
• Trzymanie kasy
• Gromadzenie Bogactwa
• Nepotyzm
• Monopol
• Skąpstwo
• Skorumpowanych Polityków

Nielubi:

• Organizacji Antymonopolowych
• Organizacji Zwalczających Nepotyzm
• Prawa
• Sprawiedliwośći

Symbolika

Flaga Kleptokracji

Sposób rysowania

• Czarno-Białe Paski pionowo
• Czapka w Biało-Czarne Paski Poziomo, (symbolizuję strój więźnia)

• Cygar z dymem (Nie wymagane).

Nazwa koloru		HEX	RGB
	Czarny	#141414	20, 20, 20
	Biały	#FFFFFF	255, 255, 255

Relacje

Pozytywne

• Oligarchia - Włada wielu ludzi? Tak! Pod warunkiem że Elity będą rządzić nie "plebs".
• Putinizm - Rosja to sztos. Ukraina też ma garstkę znakomitych jegomościów.
• Marksizm-leninizm - Wiele z twoich instytucji to moje siedliska, czyli jesteś wporzo i ponadto po rozpadzie ZSSR i upadku Komuny w Europie Wschodniej i Środkowej, otworzyłeś mi drogę do władzy, Gamoniu.
• Korporokracja - Sory, muszę pozbyć się twojego nic nie znaczącego marginalnego bznesu, [WPISZ NAZWĘ FIRMY] się nim zajmie!
• Kapitalizm dyktatorski - Od Ameryki Łaćińskiej aż po Azję Południowo-Wschodnią, nasza praca tworzy płacę.
• Autokracja - Większość z was korzysta z moich usług.
• Plutokracja -
• Republika Bananowa -
• Monarchia absolutna -
• Iluminatyzm -

Neutralne

• Monarchizm - Jestem pewien jak dwa razy dwa, że twój "Błękitno krwisty" Przodek, był takim samym wandalem narodu i draniem, tak jak ja.
• Nazizm - wEiMarSka rEpuBliKa jEsT żąDzOna przEz żydÓw zŁodziEi! I zŁe bAnKi! Podoba mi się taktyka z okradaniem cudzych dóbr i dzieł a zostawianie swoich.
• Stalinizm - Zapłaciłeś za zamykanie oligarchów w łagrach! Ale napadłeś na bank w młodości i te same zalety co pan nad tobą, tylko rabujesz i swoich. JEDZENIE??? Nie to miałem na myśli!
• Illegalizm - Ja tylko anarchol.

Negatywne

• Platonizm - Chce rządu bez mojej myśli.
• Anarchizm - Może i robi przestępstwa ale jest przeciwny traktowaniu liderów jak bóstwo.
• Libertarianizm - Monopol jest genialny, poguć się z tym.
• Demokracja - Żaden przywódca nie jest prawy, durniu!
• Anarchokapitalizm -
• Faszyzm - Za dużo zażądasz, możesz na siebię sciągnąć tarapaty. Sprzeciwiasz się?! To jak, partyjka szachów?!
• Antyautorytaryzm -

Źródła

Wikipedia

Ustroje

• Kleptokracja
• Nepotyzm
• Kapitalizm kumoterski (en)
• Socjalizm cytrynowy (en)
• Korupcja
• Kumoterstwo
• Klientelizm

Osoby

• Emomali Rahmon
• Islom Karimov
• Saparmyrat Nyýazow
• Gurbanguly Berdimuhamedow
• Fulgencio Batista
• Mobutu Sese Seko
• Suharto
• Ferdinand Marcos
• Nursułtan Nazarbajew
• Władimir Putin
• Charles Taylor
• Alberto Fujimori
• Wiktor Janukowycz
• Nicolás Maduro
• Borys Jelcyn
• Ramzan Kadyrow
• Siergiej Ławrow
• Łeonid Kuczma
• Michaił Miszustin
• Slobodan Milošević
• Sani Abacha
• Jean-Claude Duvalier
• Pawło Łazarenko
• Joseph Estrada
• Donald Tusk (Według PiSu)
• Zbigniew Ziobro (Według Stonogi)

Filmy

• Jak ROZKRADANA jest POLSKA - Nepotyzm od Bez Sensu
• 10 Największych OSZUSTW polityków od Plik:TOP10Wszystkiego.png TOP10Wszystkiego
• Historia Memów - DONALD TUSK od Plik:BadzmyPowazni.png BadzmyPowazni

Galeria