
Liberalizm polski to polska liberalna ideologia.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W epoce stanisławowskiej zaistniał liberalizm, który się pojawił w Polsce dzięki fizjokratyzmu. Obrady Sejmu Wielkiego i początek rewolucji Francuskiej przyczyniły się do popularności liberalizmu.
Podczas Księstwa Warszawskiego w 1807 roku miał charakter protoliberalny. Jednakże podczas kongresówki nawiązywało ugrupowanie polityczne zwane też jako Kaliszanie. Rozwinął też w formie antyklerykalnego wolterianizmu, którego przedstawicielem był Stanisław Kostka Potocki. Po porażce w powstaniu listopadowym rozwijał się w Wielkim Księstwie Poznańskim.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości głównym ośrodkiem nurtu był Kraków. Podczas wojny migrowały się i kontynuowały tam loża między innymi "Kopernik" i stworzoną przez Jerzego Giedroycia "Kulturę". W tym samym czasie Liberalizm w Polsce określanym było jako kapitalistyczne i był odbierany negatywnie przez komunistów. Po karnawale Solidarności pojawiło się kilka ośrodków politycznych, które odwołały się do liberalizmu.
Po rozwiązaniu PRL, stał się znów legalnym nurtem liberalizmu. Z jednej strony był modny, z drugiej bardziej krytykowany.
Osobowość[edytuj | edytuj kod]
Zachowuje się jak zwykły liberalizm, z tą różnicą że rozmawia tylko po polsku. Nie był on silnym nurtem, stanowiąc przed końcem XX wieku część popularnej ideologii. Powodem było brak
absolutyzmu w przedrozbiorowej Polsce oraz brak państwa w XIX wieku.
Relacje[edytuj | edytuj kod]
Pozytywne[edytuj | edytuj kod]
Neutralne[edytuj | edytuj kod]
Negatywne[edytuj | edytuj kod]
Źródła[edytuj | edytuj kod]
Wikipedia[edytuj | edytuj kod]
Osoby[edytuj | edytuj kod]
Filmy[edytuj | edytuj kod]