Oligarchia

Oligarchia – forma rządów, polegająca na sprawowaniu władzy przez niewielką grupę ludzi. Najczęściej ludzie ci wywodzili się z arystokracji lub bogatych rodzin.

Najogólniej rzecz ujmując, oligarchia to rządy mogące upodabniać się do dyktatorskich, które cechują się przywłaszczeniem suwerennej roli w państwie przez dość wąską grupę, np. wyodrębnioną ze starszyzny rodowej lub elit majątkowych. Grupa rządząca jest zamknięta i wszystkie najważniejsze stanowiska w państwie oraz realna władza jest sprawowana przez jej członków. Nawet jeśli w obrębie elity władzy toczy się mniej lub bardziej zakulisowa walka o władzę, to oligarchia na zewnątrz występuje zdecydowanie jednolitym frontem, starając się nie dopuścić do władzy innych grup społecznych.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Oligarchia była ustrojem starożytnych Aten od schyłku okresu ciemnego do czasów wojen z Persami. Ateńczycy z najbogatszych 3 klas (dochód roczny powyżej: 1 klasa – 500 miar, 2 klasa – 300 miar, 3 klasa – 200 miar) mieli prawo zostać urzędnikami. Oligarchia była także ustrojem starożytnej Sparty – rządzili nią dwaj królowie oraz około 28 starszych obywateli. Królowie oraz najstarsi obywatele stanowili radę, zwaną geruzją.

Społeczeństwo rzymskie dzieliło się na dwie grupy. Jedną z nich stanowili pełnoprawni obywatele, do których należały najznakomitsze i najbogatsze rody, określane jako patrycjusze, od łacińskiego określenia patres – „ojciec”.

Patrycjusze byli uprzywilejowaną warstwą społeczną w republikańskim Rzymie. Posiadali pełne prawa polityczne i – do pewnego momentu – wyłączność na obejmowanie urzędów.

W XVII i XVIII wieku w Polsce ze względu na osłabienie pozycji króla powszechna stała się specyficzna forma oligarchii, zwana oligarchią magnacką. To specyficzny rodzaj oligarchii stanowej. Jej apogeum w Rzeczypospolitej przypadło na lata, od kiedy pojedynczy poseł po raz pierwszy zawetował przedłużenie obrad sejmu poza regulaminowy czas w 1652 roku, do czasu, w którym przyjęto reformy na sejmie konwokacyjnym w 1764 roku. Ustrój ten polegał na dużym, jeśli nie jedynym wpływie najbogatszych rodów możnowładczych na politykę zewnętrzną oraz wewnętrzną państwa. Spośród tej grupy wywodzili się także niemal wszyscy urzędnicy centralni. Posłowie już przed 1652 rokiem odwoływali się do zasady liberum veto, jednak musieli ulec pod presją autorytetu królewskiego lub nie uwzględniano ich protestów.